Юнгас-ճանապարհը կառուցվել է 1930-ական թվականներին,մարդիկ ասում են,որ այստեղ անցյալ դարի 70-ական թվականներին աշխատել են ամերիկական շինարարական ընկերությունը: Նաև այդ ճանապարհը անվանում են՝Մահվան Ճանապարհ (Дорога Смерти):
Այս ճանապարհը իր երկարությամբ հասնում է մոտ 70կմ.-ի,միացնելով Ла-Пас-ը և Коройко-ն,տարեցտարի այնտեղ վթարի են ենթարկվում 25 ավտոմեքենա,մահանում են 100- 200 մարդ:Ճանապարհը իջնում է 3,6 հազար մ.-ից մինջև ծովի մակարդակից բարձր 330 մ.-ի վրա:Այստեղ շատ զառիթափ լանջեր են:Այստեղ վոլորուն և չափազանց նեղ ճանապարհին անհնար է անցնեն երկու ավտոմեքենա-պետք է կանգնել,գնալ առաջ,հասկանալ իրավիճակը և նոր շարժվել առաջ:
Իմիջայլոց,այդ ճանապարհի ավտոճանապարհային կանոններից մեկը հրահանգում է վարորդին ավտոմեքենան իջեցնելուց պահել ճանապարհի եզրին:Այս ճանապարհի ընդամենը 20%-է ասֆալտ-մնացածը կեխտ և կավ է:Եվ մի մոռացեք,որ Боливии ավտոկայանում ամենա հին,մաշված ավտոմեքենաներն են մաշված անիվներով:Հաճախ խիտ մառախուղի պատճառով երևում է ճանապրհի մի քանի մետրը:Եվ այդ պատճառով պետք է շարժվել շատ դանդաղ:Ոչ թե,որ չբախվեն հանդիպակաց եկող ավտոմեքենաին,այլ կարող են լինել սողանքներ և ճանապրհից մի կտոր,ջուրը կարող է սրփել:Ահա սա է,մահվան վախի բաղադրատոմսը: Իր անունը ճանապարհը ստացել է համեմատած ոչ ուշ,1999թ. Դեկտեմբերին,երբ ավտոմեքենան ութ Իսրաելցի զբոսաշրջիկների հետ ընկել էր անդունդը:Բայց սա ամենա աղետալի վթարը չեր այս ճանապարհին:Հուլիսի 24-ին 1983թ.-ի այստեղ անդունդն ընկավ ավտոբուս,որտեղ գտնվում էին ավելի քան 100 ուղեվոր-այսօր դա ամենավատ ավտոճանապարհային պատահարն է Боливии պատմության մեջ:Այդ տեղի բնակիչներին եթե պետք է գանլ այդ ճանապարհով,աղոթում են,որպեսզի հասնեն կենդանի: Շատերը գալիս են այստեղ,որպեսզի բարձրեցնեն ադրենալինի մակարդակը արյան մեջ,իջնելով այն ամենագնացով կամ լեռնային հեծանիներով,զարգացնելով 80կմ/ժ արագություն:Վերադառնում են ոչ բոլորը,բայց նրանք ովքեր կարողանում են անցնել այդ ճանապրհը և մնալ կենդանի,համեմատում են այս ճանապրհը Эверест-ի հետ:Բայց սովորական բնակիչները Боливии շարունակում են նվաճլ այս ճանապարհը ամեն օր:
Այս ճանապարհը իր երկարությամբ հասնում է մոտ 70կմ.-ի,միացնելով Ла-Пас-ը և Коройко-ն,տարեցտարի այնտեղ վթարի են ենթարկվում 25 ավտոմեքենա,մահանում են 100- 200 մարդ:Ճանապարհը իջնում է 3,6 հազար մ.-ից մինջև ծովի մակարդակից բարձր 330 մ.-ի վրա:Այստեղ շատ զառիթափ լանջեր են:Այստեղ վոլորուն և չափազանց նեղ ճանապարհին անհնար է անցնեն երկու ավտոմեքենա-պետք է կանգնել,գնալ առաջ,հասկանալ իրավիճակը և նոր շարժվել առաջ:
Իմիջայլոց,այդ ճանապարհի ավտոճանապարհային կանոններից մեկը հրահանգում է վարորդին ավտոմեքենան իջեցնելուց պահել ճանապարհի եզրին:Այս ճանապարհի ընդամենը 20%-է ասֆալտ-մնացածը կեխտ և կավ է:Եվ մի մոռացեք,որ Боливии ավտոկայանում ամենա հին,մաշված ավտոմեքենաներն են մաշված անիվներով:Հաճախ խիտ մառախուղի պատճառով երևում է ճանապրհի մի քանի մետրը:Եվ այդ պատճառով պետք է շարժվել շատ դանդաղ:Ոչ թե,որ չբախվեն հանդիպակաց եկող ավտոմեքենաին,այլ կարող են լինել սողանքներ և ճանապրհից մի կտոր,ջուրը կարող է սրփել:Ահա սա է,մահվան վախի բաղադրատոմսը: Իր անունը ճանապարհը ստացել է համեմատած ոչ ուշ,1999թ. Դեկտեմբերին,երբ ավտոմեքենան ութ Իսրաելցի զբոսաշրջիկների հետ ընկել էր անդունդը:Բայց սա ամենա աղետալի վթարը չեր այս ճանապարհին:Հուլիսի 24-ին 1983թ.-ի այստեղ անդունդն ընկավ ավտոբուս,որտեղ գտնվում էին ավելի քան 100 ուղեվոր-այսօր դա ամենավատ ավտոճանապարհային պատահարն է Боливии պատմության մեջ:Այդ տեղի բնակիչներին եթե պետք է գանլ այդ ճանապարհով,աղոթում են,որպեսզի հասնեն կենդանի: Շատերը գալիս են այստեղ,որպեսզի բարձրեցնեն ադրենալինի մակարդակը արյան մեջ,իջնելով այն ամենագնացով կամ լեռնային հեծանիներով,զարգացնելով 80կմ/ժ արագություն:Վերադառնում են ոչ բոլորը,բայց նրանք ովքեր կարողանում են անցնել այդ ճանապրհը և մնալ կենդանի,համեմատում են այս ճանապրհը Эверест-ի հետ:Բայց սովորական բնակիչները Боливии շարունակում են նվաճլ այս ճանապարհը ամեն օր:
